Dit standaardwerk over Surinaamse musea is kijk- en leesboek in één band. Waar je het boek ook openslaat, er valt iets te zien, al dan niet geflankeerd door de tekst van Pepijn Reeser.
Het patchwork van textiel op de schutbladen past bij het karakter van Suriname, zelf immers een patchwork van culturen en etniciteiten. In deze smeltkroes zijn de Surinaamse musea belangrijk voor het groeiend zelfbewustzijn.
Twee kleuren typografie benadrukken het onderscheid tussen achtergrond­artikelen en de hoofdlijn. Het oker van de achtergrondtekst keert subtiel terug in kopjes boven paragrafen. De kleur sluit mooi aan bij het sepia in enkele foto’s en maakt tekst en fotografie tot één geheel. In combinatie met de schreefloze letter geeft dit het wetenschappelijk relaas een vlotte uitstraling.
Bestaand beeldmateriaal is door het hele boek uitgestald als in een museum­vitrine. ‘Dat wekt nieuwsgierigheid op’, zegt Marga, ‘ook bij mensen die doorgaans niet van lezen houden.’ En als de aandacht eenmaal is gewonnen, willen ze vast meer weten, net zoals de kinderen op het omslag. In hun fleurige bloesjes gaan ze helemaal op in wat ze zien.
Verrassend hedendaags ogen de fotokaternen, die kleurrijk de ingetogen sfeer verlevendigen. De afzonderlijke stukken uit de museale collectie zijn speciaal voor deze uitgave gefotografeerd door Petra en Erik Hesmerg.
De aandacht voor de wortels van elke bevolkingsgroep, de trotse uitstalling van het erfgoed in combinatie met eigentijdse fotografie geeft het boek warmte, en een bijzondere dynamiek. Kortom: een eigentijds Surinamegevoel.